Uitspraak Nº 200.258.106/01. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 2020-03-03
| ECLI | ECLI:NL:GHARL:2020:1889 |
| Docket Number | 200.258.106/01 |
| Date | 03 Marzo 2020 |
| Court | Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (Nederland) |
GERECHTSHOF ARNHEM-LEEUWARDEN
locatie Leeuwarden
afdeling civiel recht, handel
zaaknummer gerechtshof 200.258.106/01
(zaaknummer rechtbank Noord-Nederland 6856777)
arrest van 3 maart 2020
in de zaak van
TP B.V.,
gevestigd te Haastrecht,
appellante in principaal hoger beroep,
geïntimeerde in incidenteel hoger beroep,
in eerste aanleg: gedaagde,
hierna: TP,
advocaat: mr. M.J.W. Hoek,
tegen
[geïntimeerde] ,
wonende te [A] ,
geïntimeerde in principaal hoger beroep,
appellant in incidenteel hoger beroep,
in eerste aanleg: eiser,
hierna: [geïntimeerde],
advocaat: mr. E. Visser.
In eerste aanleg is geprocedeerd en beslist zoals weergegeven in de vonnissen van
31 juli 2018 en 12 februari 2019 van de kantonrechter in de rechtbank Noord-Nederland, locatie Leeuwarden.
Het verloop van de procedure is als volgt:
- de dagvaarding in hoger beroep d.d. 6 maart 2019;
- de memorie van grieven van TP van 4 juni 2019, met producties;
- de memorie van antwoord, tevens van grieven in incidenteel hoger beroep, met wijziging van eis van [geïntimeerde] van 13 augustus 2019;
- de memorie van antwoord in incidenteel hoger beroep, met producties, van TP van 22 oktober 2019.
[geïntimeerde] heeft geen gebruik gemaakt van de op de rol geboden gelegenheid nog te reageren op de laatste producties van TP. Partijen hebben de stukken gefourneerd voor arrest.
TP heeft, kort weergegeven, gevorderd het vonnis van 12 februari 2019 te vernietigen en de vorderingen van [geïntimeerde] alsnog af te wijzen en hem te veroordelen tot restitutie van het op grond van dat vonnis betaalde bedrag van € 3.771,- netto, te vermeerderen met wettelijke rente, onder veroordeling van [geïntimeerde] in de proceskosten van beide instanties, met wettelijke rente en nakosten.
[geïntimeerde] heeft, zeer kort weergegeven, op onderdelen een hoger bedrag gevorderd dan de kantonrechter heeft toegewezen, aanspraak gemaakt op een hogere wettelijke verhoging en alsnog betaling gevorderd van buitengerechtelijke incassokosten, onder veroordeling van TP in de proceskosten met nakosten.
[geïntimeerde] is van 1 november 2016 tot 1 oktober 2017 in dienst geweest bij TP en heeft, via een detachering, gewerkt als (beginnend) pakketbezorger bij een zusterbedrijf van TP. Op de arbeidsovereenkomst was de CAO Beroepsgoederenvervoer over de weg en de verhuur van mobiele kranen (hierna: de cao) van toepassing. Deze cao heeft een standaardkarakter, tenzij uitdrukkelijk anders is aangegeven. Bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst was de cao, die liep tot en met 2016, ook algemeen verbindend verklaard. Vanaf 1 januari 2017 werd een nieuwe cao van toepassing die op de hierna te bespreken onderdelen vrijwel gelijkluidend is aan de vorige cao.
In de arbeidsovereenkomst staat dat partijen hebben afgesproken dat [geïntimeerde] een 40-urige werkweek heeft van dinsdag tot en met zaterdag, zonder recht op toeslag. Voor uren boven de 40 geldt een toeslag van 30% op het uurloon. Daarnaast is [geïntimeerde] op verzoek van TP tenminste één maandag per maand beschikbaar voor werk, bovenop de normale arbeidsduur van 40 uur per week, waarbij het uurloon verschuldigd is met een toeslag van 30%.
De cao bepaalt in artikel 33 dat voor diensturen op zaterdag een toeslag van 50% op het uurloon verschuldigd is. Overuren zijn volgens artikel 27 van de cao uren die niet liggen op zaterdag en/of zondag en waarmee de diensttijd van 40 uur per week wordt overschreden. Die overuren worden vergoed met een toeslag van 30% op het uurloon. Dat staat in artikel 29 van de cao.
Omdat TP ondanks herhaald verzoek het salaris over september 2017 niet betaalde, heeft [geïntimeerde] een advocaat ingeschakeld. Daarna doken ook andere punten van geschil op die verband houden met de financiële afwikkeling van de arbeidsrelatie.
De kantonrechter heeft de diverse geschilpunten beoordeeld. In hoger beroep zijn een paar daarvan niet meer aan de orde. De posten waarover het hof nog wel moet oordelen zijn:
- de hoogte van de zaterdagtoeslag en het aantal uren (grief 1 van TP en grief A van [geïntimeerde] );
- het aantal overuren (grief 2 van TP);
- de berekening van het loon tijdens arbeidsongeschiktheid (grief 3 van TP en grief B van [geïntimeerde] );
- het aantal vakantie-uren (grief 4 van TP);
- de wettelijke verhoging (grief C van [geïntimeerde] );
- de buitengerechtelijke kosten (grief D van [geïntimeerde] ).
Het hof zal die posten hierna bespreken.
De kantonrechter heeft de afspraak in de arbeidsovereenkomst dat geen toeslag verschuldigd is over op zaterdag gewerkte uren nietig geoordeeld wegens strijd met de (algemeen verbindend verklaarde) cao.
TP betwist in hoger beroep niet meer dat zij voor op zaterdag gewerkte uren een toeslag van 50% moet betalen op het uurloon. Toch vindt zij dat het bedrag dat de kantonrechter daarvoor heeft toegewezen, door [geïntimeerde] terugbetaald moet worden. [geïntimeerde] daarentegen vindt dat hij voor op zaterdag gewerkte uren, bovenop het loon dat hij al ontving voor 40 uur per week, recht heeft op 150%. Het hof zal deze stelling van [geïntimeerde] als eerste behandelen.
Zaterdaguur: 50% extra of 150% extra?
[geïntimeerde] stelt zich op het standpunt dat uit artikel 27 van de cao volgt dat de normale werkweek van maandag tot en met vrijdag loopt, zodat het loon dat over een week verschuldigd is niet ziet op zaterdaguren. Uit artikel 33 lid 1 van de cao leidt hij af dat hij recht heeft op separate uitbetaling van op zaterdag gewerkte uren tegen 150%.
Het hof volgt [geïntimeerde] daarin niet en legt hierna de aangehaalde bepalingen van de cao uit.
Volgens vaste rechtspraak geldt voor de uitleg van een bepaling van een cao de zogeheten CAO-norm (zie HR 25 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2687). Die houdt in dat aan een bepaling van een cao een uitleg naar objectieve maatstaven moet worden gegeven. Daarbij zijn in beginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de hele tekst van de cao, van doorslaggevende betekenis. Het gaat dus niet om de bedoelingen van de partijen die de cao tot stand hebben gebracht, als die niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar om de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de cao is gesteld. Bij deze uitleg kan onder meer worden gelet op de elders in de cao gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe verschillende, op zichzelf mogelijke, tekstinterpretaties zouden leiden. (Vgl. HR 24 februari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU9889).
Artikel 3 van de cao geeft enkele definities. Onder “week” wordt verstaan: de dagen van maandag tot en met zondag. Een “werkdag” is iedere dag van de week met uitzondering van zondagen, algemeen erkende christelijke en nationale feestdagen.
Artikel 27 lid 1 luidt:
Overuren zijn uren, niet liggend op zaterdag en/of zondag, waarmee de diensttijd van 40 uur in de week wordt overschreden.
Artikel 33 lid 1 luidt:
Alle diensturen op zaterdag worden vergoed door betaling van het uurloon vermeerderd met een toeslag van 50%.
Het hof ziet niet in dat uit de bewoordingen en het verband van deze bepalingen volgt dat een werkweek conform de cao de periode van maandag tot en met vrijdag omvat en niet, zoals hier, van dinsdag tot en met zaterdag kan duren, waarbij dan wel voor elk uur op zaterdag 150% in plaats van 100% van het uurloon betaald moet worden.
[geïntimeerde] voert ter onderbouwing van zijn andersluidende standpunt aan dat als de zaterdag tot de normale werkweek hoort, overuren op een zaterdag niet uitgekeerd hoeven te worden. Hij geeft daarbij als voorbeeld dat de werknemer van dinsdag tot en met vrijdag 32 uur werkt en op zaterdag 12 uur, in...
Om verder te lezen
PROBEER HET UIT