Uitspraak Nº AWB - 18 _ 2075. Rechtbank Noord-Holland, 2019-09-17
| ECLI | ECLI:NL:RBNHO:2019:7999 |
| Docket Number | AWB - 18 _ 2075 |
| Date | 17 Septiembre 2019 |
| Court | Rechtbank Noord-Holland (Neederland) |
Zittingsplaats Haarlem
Bestuursrecht
zaaknummer: HAA 18/2075
einduitspraak na tussenuitspraak van de meervoudige kamer van 17 september 2019 in de zaak tussen
(gemachtigde: mr. L.P.W. Mensink),
en
(gemachtigde: mr. A.J. van der Ven).
Als derde-partijen hebben aan het geding deelgenomen:
Motel Haarlemmermeer B.V. en Wegrestaurant Burgerveen B.V. (samen te noemen: [derde partij] )
(gemachtigde: mr. A.R. van Rijn)
Bij besluit van 26 september 2017 (het bestreden besluit) heeft verweerder aan [derde partij] een vergunning verleend als bedoeld in artikel 2 van de Wet beheer rijkswaterstaatswerken (Wbr) voor het hebben, behouden en onderhouden van een zestal oplaadpalen voor elektrische motorvoertuigen (e-laadpunt) op verzorgingsplaats Den Ruygen Hoek (oostkant) langs de rijksweg 4 in de gemeente Haarlemmermeer.
Tegen het bestreden besluit heeft eiseres bezwaar gemaakt. Eiseres heeft verweerder daarbij verzocht om in te stemmen met rechtstreeks beroep onder toepassing van het bepaalde in artikel 7:1a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Verweerder heeft het bezwaarschrift vervolgens aan de rechtbank Amsterdam doorgestuurd met het verzoek dat als beroepschrift in behandeling te nemen. Op verzoek van verweerder heeft de rechtbank Amsterdam het beroep ter verdere behandeling doorgezonden naar deze rechtbank (Noord-Holland).
Van verweerder is een verweerschrift ontvangen op 28 september 2018. Op diezelfde dag is een aanvullend beroepschrift van eiseres ontvangen.
De meervoudige kamer van de rechtbank heeft het beroep op 10 oktober 2018 op zitting behandeld, gelijktijdig met het beroep van [derde partij] dat bij de rechtbank is geregistreerd met zaaknummer 17/2970. Namens eiseres (Fastned) zijn verschenen [naam 1] , bijgestaan door voornoemde gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door [naam 2] en [naam 3] , verkeersdeskundige en is bijgestaan door zijn gemachtigde. [derde partij] heeft zich laten vertegenwoordigen door [naam 4] , bijgestaan door voornoemde gemachtigde.
De rechtbank heeft op 14 december 2018 een tussenuitspraak gedaan en verweerder in de gelegenheid gesteld de in die uitspraak geconstateerde gebreken te herstellen.
Bij brief van 20 februari 2018 heeft verweerder een aanvullende motivering van het bestreden besluit aan de rechtbank doen toekomen.
Bij brief van 7 maart 2019 heeft verweerder de rechtbank verzocht nog geen uitspraak te doen, omdat een uitspraak van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State kon worden verwacht die van belang kon zijn voor het nu ter beoordeling voorliggende beroep.
Bij brief van 8 maart 2019 heeft eiseres haar zienswijze gegeven op de aanvullende motivering van het bestreden besluit door verweerder.
Bij brieven van 21 maart 2019 en 12 april 2019 heeft [derde partij] haar zienswijze gegeven op het verzoek om nog geen uitspraak te doen en op de aanvullende motivering van het bestreden besluit door verweerder.
Bij brief van 4 juni 2019 heeft de rechtbank het verzoek om nog geen uitspraak te doen afgewezen.
Bij brief van 5 juni 2019 heeft de rechtbank het onderzoek gesloten.
De rechtbank heeft de termijn voor het doen van uitspraak verlengd.
1. Deze uitspraak bouwt voort op de tussenuitspraak en hetgeen daarin is overwogen en beslist.
2. De rechtbank heeft in tussenuitspraak als volgt overwogen:
“6. Voor zover Fastned met een beroep op de Dienstenrichtlijn tracht te bewerkstelligen dat [derde partij] geen vergunning krijgt om een e-laadpunt op verzorgingsplaats Den Ruygen Hoek (oostkant) te vestigen, is het belang van Fastned bij het beroep dus tegengesteld aan het belang dat de Dienstenrichtlijn beoogt te beschermen. In zoverre kan de bescherming van de Dienstenrichtlijn niet door Fastned worden ingeroepen, zo volgt uit de door verweerder aangehaalde uitspraak van de Afdeling van 18 mei 2018 (ECLI:NL:RVS:2016:1295). De rechtbank zal het standpunt van Fastned dat verweerder op de verzorgingsplaats slechts één vergunning had mogen verlenen voor een e-laadpunt, daarom buiten beschouwing laten met toepassing van het bepaalde in artikel 8:69a van de Awb.
In het vergunningstelsel wordt een onderscheid gemaakt tussen een e-laadpunt als basisvoorziening en als aanvullende voorziening. Eenieder kan meedingen naar een vergunning voor een e-laadpunt als basisvoorziening en het vergunningstelsel belemmert dus in zoverre niet de vrije vestiging van dienstverrichters. Voor de vergunningverlening voor een e-laadpunt als aanvullende voorziening ligt dit echter anders, omdat deze vergunning op grond van de Kennisgeving(en) slechts kan worden verleend aan diegenen die al een vergunning hebben voor een basisvoorziening (niet zijnde een e-laadpunt) op de verzorgingsplaats. Door deze wijze van inrichting van het vergunningstelsel is de kring van gegadigden voor vestiging van e-laadpunten (als aanvullende voorziening) dus beperkt tot degenen die al een vergunning hebben voor een basisvoorziening. Met betrekking tot de vraag of dit onderscheid, zoals eiseres heeft gesteld, in strijd is met de Dienstenrichtlijn overweegt de rechtbank als volgt.
10. Op grond van het bepaalde in artikel 10, tweede lid, aanhef en onder b, van de Dienstenrichtlijn is een vergunningstelsel waarbij onderscheid gemaakt wordt tussen dienstverrichters mogelijk, indien het gemaakte onderscheid gerechtvaardigd...
Om verder te lezen
PROBEER HET UIT