Uitspraak Nº NL18.7421. Rechtbank Den Haag, 2019-06-12

• ECLI: ECLI:NL:RBDHA:2019:5967
• Docket Number: NL18.7421
• Date: 12 Junio 2019
• Court: Rechtbank Den Haag (Neederland)

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats 's-Hertogenbosch

Bestuursrecht

zaaknummer: NL18.7421 VERWIJZINGSUITSPRAAK

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 12 juni 2019 in de zaak tussen

[naam] , geboren op [geboortedag] 2002, van Guinese nationaliteit, eiser

(gemachtigde: mr. J.A. Pieters),

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: mr. E. de Bonth).

Verzoek aan het Hof van Justitie van de Europese Unie tot het op grond van artikel 107 Reglement voor de procesvoering van het Hof van Justitie van de Europese Unie met spoed behandelen en beantwoorden van de navolgende prejudiciële vragen:

I Dient artikel 10 van Richtlijn 2008/115/EG (hierna: de Terugkeerrichtlijn), gelezen in samenhang met artikel 4 en 24 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest), overweging 22 van de considerans en artikel 5, onder a, van de Terugkeerrichtlijn en artikel 15 van de Richtlijn 2011/95/EU (hierna: de Kwalificatierichtlijn), aldus te worden uitgelegd dat een lidstaat voordat aan een niet‑begeleide minderjarige een terugkeerplicht wordt opgelegd zich ervan dient te vergewissen en hiernaar onderzoek te verrichten of in het land van herkomst in ieder geval in beginsel adequate opvang aanwezig en beschikbaar is?

II Dient artikel 6, eerste lid, van de Terugkeerrichtlijn, gelezen in samenhang met artikel 21 van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat het een lidstaat niet is toegestaan om onderscheid naar leeftijd te maken bij toestaan van rechtmatig verblijf op het grondgebied als wordt vastgesteld dat een niet-begeleide minderjarige niet in aanmerking komt voor een vluchtelingenstatus of subsidiaire bescherming?

III Dient artikel 6, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn, aldus te worden uitgelegd dat indien een niet-begeleide minderjarige geen gevolg geeft aan zijn terugkeerplicht en de lidstaat geen concrete handelingen verricht en zal verrichten om tot uitzetting over te gaan, de terugkeerplicht dient te worden geschorst en daarmee rechtmatig verblijf moet worden toegestaan? Dient artikel 8, eerste lid, van de Terugkeerrichtlijn. aldus te worden uitgelegd dat het opleggen van een terugkeerbesluit aan een niet-begeleide minderjarige zonder daarna uitzettingshandelingen te verrichten totdat de niet‑begeleide minderjarige de leeftijd van achttien jaar bereikt in strijd moet worden geacht met het loyaliteitsbeginsel en het beginsel van gemeenschapstrouw?

Motivering van de absoluut noodzakelijk geachte spoedprocedure op grond van artikel 107 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof van Justitie van de Europese Unie

De rechtbank heeft in ogenschouw genomen dat in de “Aanbevelingen aan de nationale rechterlijke instanties over het aanhangig maken van prejudiciële procedures” (Publicatieblad van de Europese Unie, 2018/C 257/01) in overweging 32 is vermeld dat uitsluitend om toepassing van de spoedprocedure verzocht mag worden wanneer het absoluut noodzakelijk is dat het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het HvJ-EU) zeer snel uitspraak doet op de gestelde prejudiciële vragen. Naar het oordeel van de rechtbank is van deze noodzaak in de onderhavige procedure sprake.

Eiser is een niet-begeleide minderjarige jongen die ten tijde van de verwijzingsuitspraak zeventien jaar en vier maanden oud is. Ten gevolge van traumatiserende ervaringen kampt eiser met forse medische problematiek. Door zijn behandelend psychiater en psycholoog is aangegeven dat momenteel sprake is van een toename van traumagerelateerde klachten en een toename van lijdensdruk. De advocaat van eiser heeft aangegeven dat de situatie waarin eiser zich thans bevindt leidt tot stagnatie van de persoonlijke ontwikkeling en ontplooiing van eiser en bovendien tot onzekerheid alsmede tot praktische problemen leidt. Nadat eiser op [geboortedag] 2020 de leeftijd van 18 jaar zal bereiken is uitzetting naar het land van herkomst aan de orde. De behandelend psychiater en psycholoog van eiser hebben op 30 april 2019 aangegeven dat zij gezien de eerdere sterke neiging tot suïcide en een gestoorde realiteitstoetsing na een negatief in zijn procedure (de rechtbank: bedoeld zal zijn na de afwijzing van zijn asielaanvraag) de kans zeer reëel achten dat een volgende gebeurtenis die tot een verhoging leidt van de wanhoop en angst samenhangend met het psychiatrisch beeld wederom tot forse suïcidaliteit zal leiden. Het risico dat eiser zichzelf van het leven zal beroven wordt daardoor volgens de behandelaars onverantwoord groot.

De rechtbank hecht er aan tevens op te merken dat het tijdsverloop in de nationale procedure reeds, afgezet tegen de jeugdige leeftijd van eiser, buitengewoon aanzienlijk is geweest en dat de oorzaak hiervan is gelegen in omstandigheden die niet in de invloedsfeer van eiser lagen. Eiser heeft steeds volledige medewerking verleend gedurende zijn procedure om te kunnen laten beoordelen of hij in aanmerking komt voor bescherming of rechtmatig verblijf op andere gronden.

De rechtbank wil het HvJ-EU, conform het bepaalde in artikel 107, tweede lid, van het Reglement voor de procesvoering van het HvJ-EU en het bepaalde in overwegingen 17 en 34 van de “Aanbevelingen aan de nationale rechterlijke instanties over het aanhangig maken van prejudiciële procedures”, in overweging geven om de gestelde prejudiciële vragen als volgt te beantwoorden:

I Artikel 10 van de Terugkeerrichtlijn dient, gelet op het belang van het kind, aldus te worden uitgelegd dat een lidstaat een niet-begeleide minderjarige vreemdeling uitsluitend kan verplichten tot vertrek van het grondgebied van de Unie indien de lidstaat zich ervan heeft vergewist dat in het land van terugkeer in beginsel een volwassen familielid, een aangewezen voogd of adequate opvangfaciliteit aanwezig is.

II Artikel 6, eerste lid, van de Terugkeerrichtlijn, gelezen in samenhang met artikel 21 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest), dient aldus te worden uitgelegd dat het een lidstaat niet is toegestaan om onderscheid naar leeftijd te maken bij toestaan van rechtmatig verblijf op het grondgebied als wordt vastgesteld dat een niet-begeleide minderjarige niet in aanmerking komt voor een vluchtelingenstatus of subsidiaire bescherming.

III Artikel 6, vierde lid, Terugkeerrichtlijn, dient aldus te worden uitgelegd dat indien een niet-begeleide minderjarige geen gevolg geeft aan zijn terugkeerplicht en de lidstaat geen concrete handelingen verricht en zal verrichten om tot uitzetting over te gaan, de terugkeerplicht formeel dient te worden geschorst en daarmee rechtmatig verblijf moet worden toegestaan. Artikel 8, eerste lid, Terugkeerrichtlijn dient aldus te worden uitgelegd dat indien een lidstaat na het opleggen van een terugkeerbesluit aan een niet-begeleide minderjarige geen uitzettingshandelingen verricht totdat de niet-begeleide minderjarige de leeftijd van achttien jaar bereikt, deze lidstaat in strijd met het loyaliteitsbeginsel en het beginsel van gemeenschapstrouw handelt.

Procesverloop
Bij besluit van 23 maart 2018 (het bestreden besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: Vw) als ongegrond afgewezen. In dit besluit heeft verweerder ambtshalve besloten dat eiser niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd op grond van artikel 14, eerste lid, aanhef en onder e, Vw, juncto artikel 3.6a Vreemdelingenbesluit 2000 (hierna: Vb). Voorts is in dit besluit aan eiser voorlopig uitstel van vertrek verleend op grond van artikel 64 Vw voor de duur van maximaal 6 maanden of zoveel korter totdat het ambtshalve besluit volgt in afwachting van het onderzoek van Bureau Medische Advisering (hierna: BMA). Bij besluit 18 juni 2018 heeft verweerder aangegeven dat geen uitstel van vertrek op medische gronden wordt verleend en is bepaald dat eiser een vertrekplicht heeft met een vertrektermijn van vier weken.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit op 16 april 2018 beroep ingesteld.

Verweerder heeft op 6 maart 2019 een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 maart 2019. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde en zijn voogd. Tevens is het pleegezin van eiser (voltallig) verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. De rechtbank heeft na de behandeling het onderzoek gesloten.

Op 8 april 2019 heeft de rechtbank het onderzoek heropend omdat is gebleken dat het onderzoek ter zitting niet volledig is geweest. De rechtbank heeft bij de heropening aan partijen vragen voorgelegd en bepaald dat deze vragen op uiterlijk 1 mei 2019 moesten worden beantwoord. Eiser heeft hierbij ter beantwoording van vraag 7 twee brieven gedateerd op 30 april 2019 overgelegd van S. Buma, kinder- en jeugdpsychiater en P.J.C. Ekster, Geestelijke Gezondheids-psycholoog, beiden werkzaam bij de Geestelijke Gezondheidszorg Drenthe.

Asielrelaas

1. Eiser heeft, samengevat, verklaard dat hij op [geboortedag] 2002 is geboren in Guinee. Zijn ouders hebben besloten dat hij beter bij de zus van zijn moeder kon wonen en daarom is hij op zeer jonge leeftijd met deze tante naar Sierra Leone gegaan waar hij tot zijn vertrek naar Nederland heeft gewoond. Na het overlijden van zijn tante mocht eiser niet langer in de woning blijven en moest hij op straat gaan bedelen. Daar kwam hij in contact met een man uit Nigeria die hem naar Europa heeft gebracht. In Amsterdam is hij slachtoffer geworden van mensenhandel en seksueel misbruik waardoor hij thans ernstige psychische klachten heeft. Hij weet niet waar zijn ouders verblijven en zou ze ook niet herkennen na terugkeer. Hij kent geen andere familieleden en weet ook niet of die bestaan.

Standpunten van partijen

2. Ondanks dat eiser geen...