Eerste aanleg - enkelvoudig van Rechtbank 's-Gravenhage, Hertogenbosch, 2 de Diciembre de 2010

• Spreker: gepubliceerd
• Datum uitspraak: 2 de Diciembre de 2010
• Uitgevende instantie: 's-Hertogenbosch

RECHTBANK ’s-GRAVENHAGE

Nevenzittingsplaats ’s-Hertogenbosch

Sector bestuursrecht

Zaaknummer: AWB 10/2051

Uitspraak van de enkelvoudige kamer van 2 december 2010

inzake

[eiser],

geboren op [datum] 1967,

nationaliteit Iraakse,

verblijvende te [plaats],

eiser,

gemachtigde mr. A.F.J. Lemmens,

tegen

de minister voor Immigratie en Asiel, voorheen de minister van Justitie, voorheen de staatssecretaris van Justitie,

te Den Haag,

verweerder,

gemachtigde mr. S. Mommers.

Procesverloop

Bij besluit van 18 december 2009 heeft verweerder de aanvraag van eiser tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) afgewezen.

Eiser heeft op 15 januari 2010 tegen dit besluit beroep ingesteld.

De zaak is behandeld op de zitting van 21 oktober 2010, waar eiser is verschenen in persoon, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder is verschenen bij gemachtigde.

Overwegingen

Feiten en stellingen van partijen

1. Bij besluit van 29 maart 2005 is aan eiser een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd verleend op grond van artikel 29, eerste lid, onder d, van de Vw 2000. Bij het thans bestreden besluit heeft verweerder deze vergunning ingetrokken op grond van artikel 32, eerste lid, aanhef en onder c, van de Vw 2000, omdat de grond voor verlening, bedoeld in artikel 29, was komen te vervallen. De intrekking houdt verband met het feit dat het categoriale beschermingsbeleid voor asielzoekers uit Centraal-Irak door verweerder inmiddels is beëindigd. Nu in het besluit van 29 maart 2005 niet kenbaar is gemaakt om welke reden eiser op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder a, b en c niet in aanmerking kwam voor een verblijfsvergunning, heeft verweerder dit in het bestreden besluit, waarin het voornemen is geïncorporeerd, alsnog geformuleerd.

2. Het asielrelaas van eiser komt, zakelijk weergegeven, op het volgende neer. Eiser, afkomstig uit Bagdad, is Shi’itisch en is verliefd geworden op een Soennitische vrouw. De familie van deze vrouw was tegen deze relatie. Eiser is vervolgens met zijn aanstaande echtgenote in een leegstaande woning van een oom van eiser getrokken, waarna zij op 25 augustus 2004 op traditionele wijze met elkaar zijn gehuwd. Volgens eisers vrouw zou haar familie na het sluiten van een huwelijk geconfronteerd worden met een voldongen feit en zouden zij als gevolg daarvan wel bijdraaien. De schoonfamilie van eiser heeft vervolgens de ouderlijke woning van eiser beschoten. Drie maanden later was eisers vrouw zwanger. Haar familie is op 29 november 2004 de woning van eiser en zijn echtgenote binnengevallen en heeft eisers vrouw om het leven gebracht. Eiser was op dat moment in de winkel van zijn oom aan het werk. Na de moord is een broer van eisers vrouw in aanwezigheid van twee andere personen naar de winkel gegaan, waarna op eiser is geschoten. Eiser heeft weten te vluchten en heeft zich de volgende dag tot de politie gewend, maar die vertelden hem dat ze geen tijd hadden voor familieproblemen en kletspraat. Eiser vreest bij terugkeer te worden gedood vanwege eerwraak. Volgens hem worden de familieleden van zijn echtgenote af en toe in de wijk gezien en worden er vragen gesteld of hij daar nog steeds is.

3. Verweerder heeft zich in het bestreden besluit op het standpunt gesteld dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat de aanvraag is gegrond op omstandigheden die, hetzij op zichzelf, hetzij in verband met andere feiten, een rechtsgrond voor verlening van een verblijfsvergunning vormen. Die afwijzing is gebaseerd op het bepaalde in het eerste lid in samenhang met het bepaalde in het tweede lid, aanhef en onder f, van artikel 31 van de Vw 2000.

4. Aan eiser is tegengeworpen dat hij toerekenbaar geen documenten heeft overgelegd om zijn nationaliteit, identiteit, reisroute en asielrelaas te onderbouwen. Blijkens het bestreden besluit wordt daarin het ontbreken van documenten die de identiteit onderbouwen niet langer aan eiser tegengeworpen. Verweerder handhaaft zijn standpunt dat eiser geen documenten heeft overgelegd die zijn reisverhaal onderbouwen. Volgens verweerder is het niet aannemelijk dat eiser geen enkel indicatief bewijs van de reis kan overleggen, noch in staat is om gedetailleerde, coherente en verifieerbare verklaringen omtrent de reisroute te geven. Zo heeft eiser zijn reis niet met documenten onderbouwd en bovendien heeft hij geen informatie kunnen verschaffen over eenvoudige zaken als de kleur en het kenteken van de vrachtwagen, of hij is gecontroleerd bij grenscontroles, hoe vaak hij onderweg is gestopt en door welke landen hij is gereisd. Gelet op hoofdstuk C4/3.6.3 van de Vreemdelingencirculaire 2000 stelt verweerder zich op het standpunt dat verklaringen die inhouden dat een asielzoeker geen documenten heeft én niets meer weet van de reis, niet geloofwaardig zijn. Voorts heeft verweerder eiser tegengeworpen geen documenten te hebben overgelegd ter onderbouwing van zijn asielrelaas. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat van een persoon die stelt problemen te hebben ondervonden als gevolg van zijn huwelijk, mag worden verwacht dat hij zijn verklaringen omtrent dit huwelijk kan onderbouwen met de huwelijksakte. Ook mocht van eiser worden verwacht dat hij zijn verklaringen omtrent de dood van zijn echtgenote kan onderbouwen met de overlijdensakte. Na het voornemen heeft eiser – door tussenkomst van een neef – een overlijdensakte overgelegd. Omdat eiser echter nog immer geen huwelijksakte of een ander document, waaruit blijkt dat hij met de overleden persoon was gehuwd, heeft overgelegd, heeft verweerder het standpunt dat eiser geen documenten heeft overgelegd ter onderbouwing van zijn asielrelaas, gehandhaafd. In beroep heeft eiser een kopie van een huwelijksakte en een vertaling daarvan overgelegd, en zijn gemachtigde heeft daarbij medegedeeld dat hij in het...