Uitspraak Nº 19/2745. Rechtbank Oost-Brabant, 2020-04-02
| ECLI | ECLI:NL:RBOBR:2020:1899 |
| Docket Number | 19/2745 |
| Date | 02 Abril 2020 |
Zittingsplaats 's-Hertogenbosch
Bestuursrecht
zaaknummer: SHE 19/2745
en
(gemachtigden: mr. P.W.B. Verhoeven en ing. A.A.S.A.M. Zwaans).
Bij besluit van 3 april 2019 (het primaire besluit) heeft verweerder verbeurde dwangsommen ter hoogte van in totaal € 6.000,00 bij eiser ingevorderd. Eiser dient het bedrag van € 6.000,00 binnen 6 weken over te maken aan de gemeente Oss.
Tegen dit besluit heeft eiser bezwaar gemaakt.
Bij besluit van 12 september 2019 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard en het invorderingsbesluit in stand gelaten. Verweerder heeft eiser een extra termijn gegeven om het bedrag van € 6.000,00 te betalen, te weten binnen twee weken na verzenddatum van deze brief.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 20 februari 2020. Eiser en zijn partner zijn verschenen in persoon. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden.
1. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten. Het college heeft aan eiser op 3 februari 2014 een last onder dwangsom opgelegd om het (laten) gebruiken van zijn recreatieverblijf op de [adres] , objectnummer [nummer] in [woonplaats] , voor permanente bewoning te beëindigen en beëindigd te houden. Het college is toen op grond van verjaring niet tot invordering overgegaan. Op 23 januari 2017 is weer een last onder dwangsom opgelegd om het (laten) gebruiken van dat recreatieverblijf voor permanente bewoning te staken en gestaakt te houden. Het college heeft hierbij de begunstigingstermijn op 2 maanden bepaald. Indien de overtreding vóór 23 maart 2017 niet is beëindigd wordt een dwangsom verbeurd van € 1.000,00 per week met een maximum van € 6.000,00. Op 30 mei 2017 heeft het college het bezwaar van eiser tegen de last van 23 januari 2017 ongegrond verklaard. Eiser heeft hiertegen geen beroep ingesteld zodat de last onder dwangsom onherroepelijk is geworden. Op 3 april 2019 heeft het college besloten over te gaan tot invordering van de dwangsommen uit de last van 23 januari 2017 omdat de permanente bewoning van het recreatieverblijf destijds wel tijdelijk is gestaakt, maar niet gestaakt is gehouden (het primaire besluit). In het besluit is aangegeven dat uit controles is gebleken dat mevrouw [naam] vanaf 1 december 2018 in het recreatieverblijf woont. Bij een tweede besluit, eveneens van 3 april 2019, heeft het college wederom een last onder dwangsom opgelegd. Eiser wordt gelast om het laten gebruiken als hoofdverblijf van zijn recreatieverblijf aan de [adres] in [woonplaats] per direct beëindigd te houden.
2. Eiser heeft bezwaar ingediend tegen het besluit tot invordering van 3 april 2019 maar geen bezwaar ingediend tegen de last onder dwangsom van diezelfde datum. Het college heeft het bezwaar tegen de invordering in het bestreden besluit ongegrond verklaard. Eiser is het niet eens met het bestreden besluit en heeft hiertegen beroep ingesteld.
Wat kan de rechtbank beoordelen?
3. De beslissing op bezwaar (het bestreden besluit) gaat over de invordering van het bedrag van € 6000,00 aan verbeurde dwangsommen. Alleen deze invordering ligt ter beoordeling aan de rechtbank voor. De rechtbank kan het besluit van 3 april 2019 tot het opleggen van een nieuwe last onder dwangsom niet beoordelen omdat dit besluit geen onderdeel uitmaakt van het bestreden besluit.
Last onder dwangsom 23 januari 2017
4. Eiser heeft in zijn beroep aangevoerd dat de last onder dwangsom van 23 januari 2017 onterecht is opgelegd omdat deze (ook) uitgaat van het laten gebruiken van de recreatiewoning voor permanente bewoning. Op grond van artikel 2.1 onder c van de Wet...
Om verder te lezen
PROBEER HET UIT