Uitspraak Nº ak_20_1249. Rechtbank Overijssel, 2021-03-26

• ECLI: ECLI:NL:RBOVE:2021:1292
• Date: 26 Marzo 2021
• Docket Number: ak_20_1249
• Court: Rechtbank Overijssel (Neederland)

RECHTBANK OVERIJSSEL

Zittingsplaats Zwolle

Bestuursrecht

zaaknummer: ZWO 20/1249

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen [eiseres] , te [woonplaats] , eiseres,

(gemachtigde: [naam] ,

en

de algemeen directeur van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen, verweerder.

Procesverloop

In het besluit van 2 april 2020 (het primaire besluit) heeft verweerder eiseres verplicht om mee te werken aan een onderzoek naar de geschiktheid. Tevens heeft verweerder bij dit besluit de geldigheid van het rijbewijs van eiseres geschorst.

Hiertegen heeft de gemachtigde van eiseres bezwaar gemaakt.

In het besluit van 19 juni 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres tegen het primaire besluit (kennelijk) ongegrond verklaard.

Bij brief van 29 juni 2020 heeft de gemachtigde van eiseres beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op het door hem, namens eiseres, ingediende bezwaar.

Bij brief van 18 juli 2020 heeft gemachtigde van eiseres gronden ingediend tegen de reële beslissing op bezwaar van 19 juni 2020.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Op verzoek van de rechtbank heeft verweerder een nader stuk ingebracht.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 maart 2021. Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door drs. M.M. van Dongen.

Overwegingen

1. De rechtbank stelt vast dat het beroep bestaat uit twee onderdelen. Ten eerste is het beroep gericht tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op het bezwaarschrift. Ten tweede is het beroep gericht tegen de reële beslissing op bezwaar van 19 juni 2020. De rechtbank zal beide onderdelen hierna afzonderlijk bespreken.

Het beroep, voor zover gericht tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op het bezwaar

2. Eiseres stelt dat er niet tijdig op het door haar gemachtigde (namens haar) ingediende bezwaar is beslist. De beslissing op bezwaar van 19 juni 2020 is toegezonden aan haarzelf en niet aan haar gemachtigde. Dat besluit is daarom niet in werking getreden, zodat verweerder alsnog een beslissing op het bezwaar moet nemen en dat besluit moet toezenden aan haar gemachtigde. Omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd en de termijn voor het nemen van een beslissing op het bezwaar ondertussen is verstreken, is sprake van een niet tijdig nemen van een besluit en heeft verweerder een dwangsom verbeurd, aldus eiseres.

3. De rechtbank overweegt hierover het volgende.

3.1.

Het primaire besluit is op 2 april 2020 op de voorgeschreven wijze bekend gemaakt, te weten via toezending aan eiseres. Dit volgt uit artikel 3:41, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb). De termijn voor het indienen van een bezwaarschrift is op 3 april 2020 aangevangen en 14 mei 2020 is de laatste dag van deze termijn (artikel 6:8, eerste lid, van de Awb). De termijn voor het nemen van een beslissing op dit bezwaarschrift bedraagt zes weken, gerekend vanaf 15 mei 2020 (artikel 7:10, eerste lid, van de Awb).

Dit betekent dat verweerder uiterlijk op 25 juni 2020 een beslissing had moeten nemen op het bezwaarschrift. Verweerder heeft op 19 juni 2020, dus tijdig, deze beslissing genomen. Dit besluit is evenwel toegezonden aan eiseres zelf, maar niet aan haar gemachtigde, waardoor dit besluit niet op de juiste wijze bekend is gemaakt.

3.2.

Uit de jurisprudentie volgt dat een onderscheid moet worden gemaakt tussen het niet tijdig nemen van een besluit en het bekendmaken ervan op de voorgeschreven wijze. De wetsartikelen over het bekendmaken van een besluit, waaronder begrepen de artikelen 2:1, eerste lid, en 6:17 van de Awb, zien op de procedurele belangen van belanghebbenden, terwijl de wetsartikelen over de termijnen waarbinnen het bestuursorgaan een besluit moet nemen, (mede) ertoe strekken om te waarborgen dat belanghebbenden binnen de in het desbetreffende geval geldende termijn worden geïnformeerd over de besluitvorming. Dit heeft onder meer als resultaat dat van het niet tijdig nemen van een besluit geen sprake is wanneer dat besluit tijdig aan een belanghebbende is verzonden maar (in strijd met de artikelen 2:1, eerste lid, en 6:17 van de Awb) niet aan diens gemachtigde. De omstandigheid dat de gemachtigde niet over het besluit is geïnformeerd, kan dan ook niet leiden tot het recht op een dwangsom als bedoeld in artikel 4:17 van de Awb.

Deze lijn wordt door alle appèlrechters gehanteerd. Als voorbeeld verwijst de rechtbank naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) van 19 maart 2014, ECLI:NL:RVS:2014:911, en de uitspraak van de Hoge Raad van 25 oktober 2013, ECLI:NL:HR:2013:969.

3.3.

Omdat de beslissing op bezwaar tijdig naar eiseres is toegezonden, is van een niet tijdig nemen van een beslissing op bezwaar geen sprake. Het beroep-niet-tijdig is daarom niet-ontvankelijk.

4. Voor de volledigheid en ter informatie van partijen voegt de rechtbank hieraan toe dat het beroep-niet-tijdig ook vanwege het navolgende niet-ontvankelijk is.

Uit artikel 6:12, tweede lid, van de Awb volgt dat een beroep-niet-tijdig pas kan worden ingediend als aan een aantal voorwaarden is voldaan. Een van die voorwaarden is dat tussen het toezenden van de ingebrekestelling aan verweerder en het instellen van het beroep-niet-tijdig bij de rechtbank een termijn van minimaal twee weken moet zijn gelegen. In deze zaak heeft gemachtigde evenwel op dezelfde dag zowel een ingebrekestelling naar verweerder toegezonden als het beroep-niet-tijdig bij de rechtbank ingesteld. Het beroep-niet-tijdig is daarom prematuur (oftewel te vroeg) ingediend.

5. Gelet op wat hiervoor is overwogen zal de rechtbank het beroep, voor zover gericht tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op het bezwaar, niet-ontvankelijk verklaren.

6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

7. Het griffierecht wordt ‘overgeheveld’...